Heinrich Engelhard Steinweg, znany jako Henry Engelhard Steinway (15 lutego 1797 - 7 lutego 1871) - założyciel firmy fortepianowej Steinway & Sons zbudował swój pierwszy fortepian w swojej kuchni w mieście Seesen w 1836 roku. Instrument ten został później nazwany „fortepianem kuchennym” i jest obecnie wystawiany w nowojorskim Metropolitan Museum of Art.

W 1831 r. Johann Baptist Streicher (ur. 3 stycznia 1796 r. w Wiedniu – zm. 28 marca 1871 r. w Wiedniu) - syn Nannette i Andreasa Streichera, zaprojektował i opatentował mechanikę, która nie była ani „wiedeńska”, ani „angielska”. Jej działanie miało wspólne cechy obu typów fortepianowego mechanizmu. Trzydzieści lat później Streicher przeprowadził eksperymenty z wykorzystaniem najnowszych osiągnięć pochodzących z Ameryki. Skonstruował fortepian z naciągiem strunowym na jednoczęściowej żeliwnej ramie wzorowanej na modelu Steinwaya. Fortepian został zaprezentowany w Londynie w 1862 roku i zdobył złoty medal na Wystawie Paryskiej w 1867 roku.

Często jesteśmy pytani przez uczniów ile czasu potrzeba, aby opanować utwór muzyczny. Jednoznacznej odpowiedzi na to pytanie oczywiście nie ma. Jest to kwestia indywidualna, zależna od zdolności pianisty oraz poziomu trudności utworu.

Nieustanne doskonalenie techniki pianistycznej jest jednym z podstawowych elementów pianistycznej edukacji. Często jesteśmy pytani, szczególnie przez najmłodszych uczniów, dlaczego muszą codziennie ćwiczyć gamy i pasaże. Warto w tym miejscu przytoczyć słowa jednego z największych pianistów przełomu XIX i XX wieku – Sergiusza Rachmaninowa, który mówił, że sama umiejętność grania kilku utworów nie przesądza o „muzycznej biegłości”.

Przystępując do opracowywania nowego utworu, po wstępnej analizie (jeszcze przed pierwszym zagraniem), powinniśmy jasno określić cele i środki, czyli ćwiczenia, które pomogą nam te cele osiągnąć. Na początkowym etapie pracy nad utworem najważniejszym celem jest oczywiście opanowanie muzycznego tekstu. Istnieje wiele teorii dotyczących pierwszego etapu pracy nad utworem. Z oczywistych względów pomijamy w tym momencie naukę utworu metodą beznutową, o której w swojej książce wspomina Couperin. Jest ona szczególnie ważna na początkowym etapie edukacji pianistycznej, gdyż pozwala stale kontrolować prawidłowe funkcjonowanie aparatu gry. Dziś jednak chcemy, w bardzo ogólnym zarysie, przedstawić, w jaki sposób nad utworem pracował Franciszek Liszt.

Każdy pianista ma swoją ulubioną markę fortepianu. Ludwig van Beethoven szczególnie cenił fortepiany z warsztatu Streichera, Fryderyk Chopin uwielbiał fortepiany i pianina Camilla Pleyela, Franciszek Liszt promował instrumenty Bösendorfera, a Claude Debussy mówił, że "muzyka fortepianowa powinna być pisana wyłącznie dla C. Bechsteina".
Niedawno wspominaliśmy 55. rocznicę pamiętnego recitalu Vladimira Horowitza w Carnegie Hall, (9 maja 1965), którym artysta powrócił na scenę po 12 lata nieobecności. Na jakim grał wtedy fortepianie?